Zaskakująca Białoruś. Honda Africa Twin i tajniak nad jeziorem [WYPRAWA]

Honda Africa Twin to motocykl, który do podróży na Białoruś jest idealny. Wybraliśmy się tam w przedłużony weekend majowy. Tytuł relacji wymyśliłem jeszcze przed podróżą. Miał brzmieć „Skansen towarzysza Łukaszenki”.

Tekst: Mariusz Ignatowicz, zdjęcia: Katarzyna Manios i Mariusz Ignatowicz

Bombardowani z polskich mediów opisami zacofanej, podobnej do Korei Północnej dyktatury nie byliśmy przygotowani na to, co zobaczymy na miejscu. A zastaliśmy wspaniały, czysty kraj, pełen śladów polskości, z zadbanymi miastami i urzekającymi, nieco może ubogimi wioskami i dziką przyrodą. Zastaliśmy kraj zamieszkany przez uśmiechniętych, niesamowicie życzliwych i chyba szczęśliwych ludzi. Ludzi dumnych z tego, że są Białorusinami.

Już na samym początku podróży zmuszeni jesteśmy zweryfikować nasze szczegółowo przygotowane plany podróży. Samo przekroczenie granicy zajmuje bowiem ponad trzy godziny, a i tak wymijamy kilkunastokilometrową (!) kolejkę samochodów, oczekujących na odprawę.

Ku naszemu zaskoczeniu białoruscy celnicy są jednak bardzo przyjaźni i przesadnie się nie czepiają. Ogromnie dużo czasu i energii zabiera wypełnienie granicznych formalności. Trzeba tu zresztą bardzo uważać – złe dane w formularzach mogą skutkować kłopotami przy wyjeździe. Robi się późno. Krótka narada – rezygnujemy ze zwiedzania Grodna i ruszamy w stronę Nowogródka. Planujemy znaleźć tam hotel, a jako że to nasz pierwszy nocleg – nie chcemy błądzić w ciemnościach.

Drogi nudne, dziur brak

Białoruś wita nas świetnymi, całkiem pustymi drogami i długimi, przeraźliwie nudnymi prostymi. Odcinki bez najmniejszego zakrętu, pagórka czy skrzyżowania, etapy prowadzące przez identyczny las z obu stron lub identycznie wyglądające pola ciągną się przez dziesiątki kilometrów.

Po pierwszym zauroczeniu nowym krajem te długie proste będą nam już później bardzo mocno doskwierać podczas pięciodniowej podróży. Dziwi też nas brak stojących w krzakach milicjantów, polujących na naszpikowanych dolarami Polaków – przecież tak nas ostrzegano przed nimi w Polsce!

Po kilkunastu podróżach na Ukrainę jestem już przyzwyczajony do mundurowych, wymuszających od cudzoziemców pod byle pretekstem łapówki. My jednak na drogówkę nie trafiamy ani razu – do samego końca podróży spotkamy ich zresztą tylko raz, na stacji benzynowej.

Do Nowogródka docieramy zaraz po zmroku. Miejscowi szybko kierują nas do hotelu – okazuje się, że to hotel robotniczy. Niewielki, obskurny budynek położony jest w środku okropnego, postsowieckiego blokowiska. Z zewnątrz wygląda po prostu koszmarnie – oglądamy odpadające tynki, brudne, pełne dziur chodniki bojąc się, co zastaniemy wewnątrz.

W środku okazuje się jednak, że za śmieszną cenę 20 złotych od osoby mamy do dyspozycji czyściutki, schludny pokoik ze sporą łazienką. To właśnie dla Białorusi jest charakterystyczne: coś, co nawet z zewnątrz wygląda paskudnie, zazwyczaj przy bliższym poznaniu okazuje się bardzo czyste, komfortowe i urządzone wręcz z gustem. Cała Białoruś jest w ogóle bardzo schludna i zadbana, nawet w porównaniu do Polski. Podczas podróży kilkukrotnie zjeżdżaliśmy później na leśne dukty i polanki i ani razu nie natknęliśmy się na wszechobecne w naszych lasach papierowe torebki, puszki po piwie, stare opony czy choćby papierki po chipsach.

Następnego ranka zaczynamy prawdziwe zwiedzanie Białorusi. Na początek ruszamy do Muzeum Adama Mickiewicza (tam nasz wieszcz się urodził), jednak jest ono zamknięte. Budynek z daleka nie robi specjalnego wrażenia – ot, dworek jak dworek.

Rzeczywiście położony jest w przepięknym miejscu, na wysokiej skarpie. Nie widać też tłumów zwiedzających, czego spodziewamy się z powodu długiego majowego weekendu. Ruszamy zatem dalej – w kierunku jeziora Świteź, opisanego w pierwszych utworach naszego wieszcza, w znanym każdemu maturzyście tomiku „Ballady i Romanse”. Z Nowogródka jest tam kilkanaście kilometrów.

Jezioro ma swoisty klimat, trudny od razu do określenia. Emanuje nieodpartym urokiem, roztacza wokół siebie oblepiającą ciało aurę tajemniczości, chociaż do tej pory nie wiemy, co naprawdę nas w tym jeziorze tak zauroczyło.

Na pierwszy rzut oka przypomina ono dziesiątki podobnych jezior mazurskich, gdy jednak w spokoju rozbijamy piknik nad jego brzegiem, oboje z Kasią zaczynamy odczuwać ten powiew mrocznej tajemnicy. Świteź otacza gęsty, ciemny las, mimo pięknej słonecznej pogody ciemne jak smoła są również jego wody. Zastanawiamy się, na którym brzegu dwieście lat temu nasz wieszcz czerpał natchnienie.

Lodowata woda (jest początek maja) nie odstrasza mnie od kąpieli – ha, nie każdy może powiedzieć, że kapał się w Świtezi! W moim głośnym chlapaniu i parskaniu jest jednak coś niestosownego, kąpiel narusza mistykę tego miejsca – szybko wychodzę na brzeg. Jezioro tak bardzo wciąga nas swym tajemniczym pięknem i spokojem, hipnotyzuje ciemną i krystalicznie czystą wodą, że zastanawiamy się nawet nad rozbiciem tu namiotu i odpuszczeniu dziś dalszej podróży. Jest jednak dopiero początek dnia i ostatecznie decydujemy się ruszyć na dalsze zwiedzanie. Z żalem opuszczamy Świteź obiecując sobie, że na pewno jeszcze tu kiedyś wrócimy.

Na parkingu przy jeziorze poznajemy Tanię, miejscową motocyklistkę. Przyjechała z Mińska na pół dnia wykąpać się w najczystszym jeziorze na Białorusi – podziela naszą fascynację Świtezią. Tania poleca nam do zwiedzania zamek w Mirze, kolejny punkt na naszej mapie i zgadza się zostać naszą przewodniczką po Mińsku – zamierzamy tam dojechać za dwa dni.

Spodobał Ci się artykuł? Podziel się nim!