Bośnia, Czarnogóra, Chorwacja. Moja samotna, motocyklowa wyprawa na Bałkany [RELACJE]

Mijam czas

Mam ochotę trochę tutaj odpocząć, dać ulgę obolałym od kanapy pośladkom. Jednak miks rosyjskiego stylu bycia, upału i tłustej, turystycznej atmosfery to dla mnie za dużo. Pakuję się niespiesznie i opuszczam Budwę obierając kurs na Kotor. Miasto to zwiedziłem kilka lat temu i to, co zapamiętałem, to nieprzerwany tłum różnojęzycznych turystów oblegający każdy kamień pięknej osady. Przed bramą kołysze się stłoczony luksus jachtów pokazując niesłychany dysonans wobec starych miejskich murów.

O tej porze roku miasto budzi klaustrofobiczne lęki, staram się więc opuścić je jak najprędzej. W jednym z barów tuż za miastem zatrzymuję się na śniadanie. Kiedy zamawiam pljeskavicę obok mnie pojawiają się Węgrzy, których spotkałem w Żabljaku. „Jó nap!” – mówię, a oni próbują mnie namówić na wspólną jazdę. Grzecznie odmawiam, rozmawiamy chwilę kończąc posiłek. Odjeżdżam w stronę przejścia granicznego w Ilino Brdo. O pięknie motylokształtnej Zatoki Kotorskiej mógłbym pisać godzinami – otoczona skalistymi zboczami, z przycupniętymi o ich podnóży maleńkimi miasteczkami boka kotorska jest jakby baśniową enklawą w i tak nieziemskim przecież krajobrazie Czarnogóry. Wąska droga, która prowadzi wokół ciemnych wód zatoki warta jest każdego metra – zupełnie nie rozumiem ludzi, którzy, będąc na wakacjach, wybierają zamiast niej prom przez cieśninę. Kiedy jadę przytulony do maleńkich plaż, mam wrażenie brania udziału w codziennym życiu mieszkańców, towarzyszę im w drodze do sklepu, przerywam żywiołowe rozmowy o życiu. Wydaje się, jakby każdy mój postój zatrzymywał codzienne życie tych ludzi. Czuję się jak czas, który przepływa i to jest jego naturalny stan rzeczy. Nie może się zatrzymać, bo spowodowałby katastrofę. Choć dziwne i niemające nic wspólnego z rzeczywistością, uczucie to jest zarazem ujmująco przyjemne i stanowi usprawiedliwienie by jechać dalej.
Tuż za miejscowością Strp droga odbija ostrym trawersem w górę i już po chwili Zatoka Kotorska wygląda jak błękitny motyl, który na chwilę przycupnął w skalnym zagłębieniu. Rzucam jeszcze jedno głodne spojrzenie na ten cud natury i oddaję się we władanie cudownej wstędze asfaltu, która prowadzi mnie wysokimi przełęczami w stronę Bośni. Dziś chcę dojechać do Makarskiej piękną chorwacką drogą 512. Zjazd na tę trasę znajduję kawałek za miejscowością Vrgorac. Przez jakiś czas 512 biegnie niemal równolegle do autostrady – mogę podziwiać kunszt chorwackich budowniczych, którzy – odmiennie niż ma to miejsce w Polsce – po prostu budują zamiast kombinować, protestować i brać łapówki skąd tylko się da. Mi szkoda czasu na autostradę – droga 512 zachwyca i wciąga tak mocno, jak noc w Las Vegas. Długie równiutkie łuki łączą krótkie ostre winkle. Nigdy nie wiem czy to, co czeka mnie za zakrętem będzie wymagało ode mnie maksymalnej koncentracji czy spokojnego odprężenia. Przebieg drogi wymusza wręcz rezygnację z hamulca – ta trasa ma swój dziki, nieprzewidywalny rytm, do którego podchodzę z szacunkiem i pokorą. Kołyszę się na motocyklu jak w szalonym tańcu, to na prawo, to na lewo, schodząc raz niżej, innym razem ledwo się pochylając. Autostrada znika gdzieś w czeluściach gór, a ja pnąc się coraz wyżej zaczynam zdawać sobie sprawę, że gdzieś tam po lewej, za pasmem gór czeka rozpalony błękitem Adriatyk. Całkiem blisko.

Kiedy wreszcie pokonuję owo pasmo górskie, zatrzymuję się w małej przydrożnej zatoczce. Muszę. Przyklejona do pionowego zbocza droga wygląda tak nie na miejscu, że budzi niemal strach. Z taką właśnie mieszanką strachu i podziwu spoglądam w dół, gdzie kilometr niżej toczy się bujne nadmorskie życie. Domy na podobieństwo kropek poprzecinane są ulicami, które stąd wyglądają jak nici. Niesamowity widok.

Ruszam dalej, upajam się niezrównanymi szybkimi zakrętami, które nieubłaganie przybliżają mnie do koszmarnego turystycznego tygla – Makarskiej. Przebijam się przez to duszne, gęste od oczekiwań miejsce i jadę prosto na kemping Basko Polje. Mam nadzieję, że tu, w cieniu drzew odpocznę. Rano czuję jednak, że coś mnie gna. Nie chcę tutaj być, to nie moje miejsce. Pakuję się i wyruszam w stronę domu. Przez Knin i Bihac jadę w stronę Węgier. Zachodnia część Bośni pozbawiona jest niemal turystycznej infrastruktury. Rozglądam się za jakimś hotelem, pensjonatem, choćby polem namiotowym. Nic. Nocleg znajduję dopiero w chorwackim Jasenovacu. Tam, w lokalu Kod Ribica, zmęczony i głodny daję się namówić na zupę rybną, która bezlitośnie będzie męczyć mój żołądek i resztę układu pokarmowego przez dwa kolejne dni. Następnego ranka wyruszam w stronę Słowacji, a kolejnego dnia melduję się w domu. Czuję się jak na kacu. Głowę mam ciężką od przeżyć i emocji, które muszę teraz poupychać w kątach codziennego życia. Krótki wyjazd do motocyklowego raju nie może nie pozostawić trwałego śladu w mojej duszy. Każdego dnia przemierzam kilometry wspaniałych dróg, rozmawiam z ludźmi, których poznałem i przypominam sobie każdą ich radę i każde życzliwe słowo.
Zapewne szczęście, którego doświadczyłem byłoby pełniejsze, gdybym mógł je z kimś dzielić w podróży, a i łatwiej byłoby wówczas zagospodarować wspomnienia. Samotna podróż umożliwiła mi jednak na rozmowę z samym sobą i pozwoliła poznać się takim jakim jestem naprawdę. Kto wie? Może się nawet ze sobą polubiliśmy…

Trasa wyprawy