Kultowe jednoślady minionej epoki: SHL M17 Gazela [DANE TECHNICZNE, HISTORIA]

Wychodząc naprzeciw waszym oczekiwaniom, kontynuujemy prezentację motocykli z dawnych lat, które zyskały w naszym kraju status kultowych. Przed wami SHL M17 Gazela!

Gazela była pod wieloma względami motocyklem niezwykłym, nieszablonowym. Przede wszystkim koncepcja motocykla stanowiła zerwanie z klasycznym wyglądem powojennych polskich jednośladów, powielanym w kolejnych wersjach WFM, WSK, czy wreszcie samej SHL.

Bryła motocykla wpisywała się w obowiązujący wówczas trend, którego najbardziej znanym przedstawicielem jest MZ ES 250/2 Trophy. Prócz SHL podobne konstrukcje stanowiły WFM M16 Tarpan oraz następca Junaka, czyli M-14 Iskra.

Utracone nadzieje, czyli prototypy polskich motocykli, które nigdy nie trafiły do produkcji

Silnik został zaprojektowany przez inżyniera Wiesława Wiatraka, który opracował jednostkę do ostatniej wersji SHL M11 oznaczonej dodatkową literą W, właśnie od jego nazwiska. W-2 miał pojemność skokową 174 cm³, z której udało się uzyskać 13,5 KM oraz 17,6 Nm. W fazie projektowania i testów wprowadzano kolejne zmiany, jak ożebrowanie obudowy skrzyni korbowej, w celu lepszego chłodzenia. Dzięki nim silnik był trwalszy, miał znacznie lepszą charakterystykę pracy od poprzedników, a dodatkowo cechował się mniejszym zużyciem paliwa. Choć konstruktor przewidział montaż rozrusznika elektrycznego, to jednak to rozwiązanie nie zostało ostatecznie zastosowane.

Dobre osiągi silnika, jak i samego motocykla miały być przydatne w dalekiej turystyce, bo z myślą o niej powstała Gazela. Kolejną nowinką było zastosowanie zapłonu bateryjnego, instalacji elektrycznej 12 V, czy czujnika światła stop sprzężonego z hamulcem ręcznym. Gazela była pierwszym polskim motocyklem z takim rozwiązaniem.

Dużą uwagę przywiązywano do strony estetycznej. Sylwetka daje wrażenie lekkości, poszczególne elementy dobrze łączą się ze sobą tworząc spójną bryłę. Ładne kształty podkreślało nieszablonowe malowanie (wiśniowo – czarne, wiśniowo – srebrne, zielono – srebrne i czarno – srebrne) oraz stylizowana gazela na baku paliwa.

Produkcja

Gazela weszła do produkcji w 1968 roku. Niestety, zastosowane innowacyjne rozwiązania podnoszące osiągi oraz właściwości jezdne (np. amortyzatory tyle z regulacją twardości) nie procentowały lepszą sprzedażą. Przekładały się natomiast na wysoką cenę SHL-ki – 17 300 złotych. Była to dwukrotność ceny popularnej WSK M06B1. Na wyższą cenę składał się koszt jednostki napędowej – większy o 25 % od poprzedniego modelu, a także wyższa cena poszczególnych elementów, których skomplikowane kształty powodowały większą czasochłonność produkcji.

Poza tym, koniec lat 60. ubiegłego wieku to okres zmniejszonego zainteresowania motocyklami. Głównym odbiorcą stawała się wieś, której mieszkańców bardziej, niż walory estetyczne interesowała niska cena i prostota obsługi oraz możliwość wykonywania napraw we własnym zakresie, prostymi narzędziami.

To wszystko spowodowało, że w lutym 1970 roku podjęto decyzję o zakończeniu produkcji Gazel. Ostatni egzemplarz opuścił fabrykę w połowie roku. Ogółem wytworzono około 50 000 sztuk M17, z czego blisko 15 000 przeznaczono na eksport.

Zakup Gazeli

Liczba ofert na internetowych portalach ogłoszeniowych jest ograniczona. Gazela jest stosunkowo rzadkim motocyklem, co po prostu ma odzwierciedlenie w ofertach sprzedaży. Baza do gruntownego remontu, to wydatek od 3 do około 5 tysięcy.

Egzemplarze wyremontowane i zarejestrowane osiągają ceny od około 7 do nawet 15 tysięcy złotych:

Dane techniczne: SHL M-17 Gazela

Silnik – dwusuwowy, chłodzony powietrzem, o pojemności 174 cm3
Moc maksymalna – 13,5 KM, przy 5800 obr/min
Maksymalny moment obrotowy – 17,6 Nm przy 4800 obr/min
Skrzynia biegów – 4 przełożenia
Hamulce – bębnowe, pełno piastowe o wewnętrznej średnicy 150 mm
Długość – 2100 mm
Szerokość – 640 mm
Wysokość – 970 mm
Masa własna – 125 kg
Dopuszczalne obciążenie – 165 kg
Prędkość maksymalna – 105 km/h
Zużycie paliwa – 3,0 l/100 km