W gęstwinie krętych dróg. Albania, Macedonia i Serbia motocyklem 250 cm3 [RELACJA]

Czekając na szansę

Rano, po śniadaniu, żegnamy się z bratem Erwinem startujemy w stronę Ochrydu. Pogoda poprawia się na tyle, że na nasze twarze powracają uśmiechy. Przed nami trudne zadanie pokonania ruchu ulicznego albańskiej stolicy – Tirany. Miasto dosłownie przytłacza gęstą, buzującą atmosferą. Przypomina mi Kair, gdzie każdą ulicę wypełniał spieszący się gdzieś tłum samochodów, motocykli, ludzi i zwierząt.

Ruch uliczny w Tiranie ma w sobie zresztą wiele z tego, co znam z miast afrykańskich – trzeba na bieżąco kontrolować sytuację dookoła – kierowcy jeżdżą bardzo sprawnie, wykorzystując każdą okazję do wyprzedzenia, wyminięcia lub skrętu. Próba jechania według zasad panujących w zachodniej Europie skończy się otrąbieniem i zajechaniem drogi na kolejnym skrzyżowaniu.

Drogowskazy traktowane są w Tiranie jak dekoracje, więc gubimy się już po kilku skrzyżowaniach. Stajemy na chwilę by sprawdzić mapę, a Paweł dodatkowo by zapalić papierosa. Tuż obok nas w najlepsze trwa remont drogi, a obok niego młodzi kursanci uczą się parkowania tyłem w starych Mercedesach. Cała Albania.

– Wiesz co mnie fascynuje w takich miejscach? – pyta Paweł. – Nie wiem, totalny rozgardiasz? – usiłuję odgadnąć tok myślowy kolegi. – Tutaj jest mnóstwo ludzi, którzy na coś czekają. Stoją przy ulicach z walizkami, z planami i zamiarem by coś zrobić. Czekają nie wiadomo na co – na jakąś szansę, okazję, swoją chwilę – filozoficznie zauważa Paweł.

Rzeczywiście – ulice uginają się od ludzi, którzy robią dosłownie wszystko. Sprzedają pietruszkę i ciuchy, myją samochody, żebrzą. Są jak bulgocząca lawa – zalewają ulice, gęstym tłumem wypełniają wszystkie możliwości, które tylko niesie los.

Tirana męczy. Zaczynamy dusić się w gęstej mieszaninie upału, smrodu i przytłaczającego ruchu. Ruszamy w stronę Elbassan i już wkrótce zostawiamy duszną Tiranę z jej nieprzebranym kulturowym bogactwem i pełnymi od oczekiwań ulicami. Wspaniałe albańskie drogi lokalne pozwalają nam odetchnąć i z nawiązką rekompensują ponure deszczowe doświadczenia poprzedniego dnia.

Albańskie krajobrazy zachwycają nas. Choć znać tutaj lata zaniedbań i niezbyt wielkie przywiązanie do estetyki, rozbuchana natura z powodzeniem przykrywa te wady. Niespiesznie zmierzamy w stronę Macedonii, mijając niezliczone inwestycje drogowe. Czasem trudno się połapać która z rozgrzebanych dróg prowadzi w stronę granicy. Trochę z GPS-em, trochę z mapą trzymamy się właściwej drogi i powoli zbliżamy się do Quafe Thane – przejścia granicznego z Macedonią.

Krótka droga od granicy łagodnie wprowadza nas w odmienną od albańskiej specyfikę Macedonii. Tam – budowlany misz-masz, wszechobecne śmieci i bylejakość. Tutaj – zadbane domostwa i ulice, czystość i ujmujący urok południa Europy. Urzeczeni taką zmianą zbliżamy się do celu naszej dzisiejszej podróży – miasta znajdującego się na liście dziedzictwa Unesco, perły Macedonii – Ochrydu.