Zakręty i nerwoból
Odpoczywamy porządnie, bo następnego dnia czeka nas najdłuższy odcinek naszej trasy. Będziemy jechać ok 600 km do Bułgarii, do Sofii. Szkoda, że nikt nam wcześniej nie powiedział, że bułgarskie zakręty dają tak w kość, że przejechanie 600 km jest równoznaczne w odczuciach z przejechaniem 1200 km. Dodajmy do tego upał ponad 40 stopni i rozgrzane maszyny, stroje motocyklowe, kaski i zakręty, zakręty, zakręty, zakręty i… nerwoból, jaki czuję w plecach i który dokucza mi niemiłosiernie.
Trasa nr 66 przez Parcul Naţional Defileul Jiului na zawsze jednak zostanie w naszych głowach. Przejazd przez park narodowy, przez wąwozy, góry i doły jest niesamowity. Towarzyszy nam rzeka, którą co rusz przecinamy oraz widok torów kolejowych na zboczach gór, tak jakby pociąg jechał w tunelach wydrążonych w górach. Mimo trwających tam remontów i upału w jakim jedziemy, widoki są niesamowite. Docieramy do Sofii późnym popołudniem, ledwo żywi, zmęczeni do granic możliwości. Spoceni, brudni i śmierdzący. Sofia – pierwsze moje skojarzenie z tym miastem… kierowcy. Jeżdżą jak chcą, gdzie chcą, według swoich zasad i przepisów. Czerwone światło świeci za długo? Nikt nie czeka, wszyscy jadą. Zakaz wjazdu z powodu robót drogowych? Nic nie szkodzi, wszyscy jadą. Ogólnie w Bułgarii jeździ się nie według przepisów, tylko za miejscowymi i to jest nasza rada na jazdę w tym kraju. 
Poza tym Sofia mnie zachwyca, mimo że spędzamy tam tylko niecały dzień. Żeby do niej dojechać, trzeba się przebić przez góry i setki zakrętów, przez dziury na drogach, stojące na drodze kampery i ciężarówki. Mimo wszystko warto. Po pokonaniu tych wszystkich przeszkód odsłania się nagle wielkie, duszne miasto, z cyrylicą dookoła. Z Sofii kierujemy się nad piękne jezioro Batak położone ponad 1000 m. npm. Jest to nasz najkrótszy odcinek podróży, ale bardzo malowniczy. Nad jeziorem Batak po prostu się odpoczywa. Człowiek siedzi, gapi się na spokojne jezioro i otaczające go góry i po prostu zatrzymuje się na chwilę. Bardzo miło wspominam ten dzień. 
W Bataku dowiadujemy się o kempingu motocyklowym w Bułgarii, zwanym MotoSapiens. Nie zastanawiamy się długo, od razu postanawiamy tam jechać. MotoSapiens położony jest w miejscowości Idilevo, 15 km od miasteczka Sevlievo. Dojechać tam nie jest łatwo, jedzie się ścieżkami o szerokości metra, wśród gór, przez wioski i pola i daleko od cywilizacji.
Nie mam zupełnie siły. Zmęczenie, nerwoból i upał dają mi w kość przeraźliwie. Ostatnie kilometry wlokę się prędkością 20/30 km na godzinę i szczerze mówiąc mam wrażenie, że to Trampek jedzie, a ja tylko siedzę i staram się kierować w stronę tyłka Teresy. Na szczęście mój motocykl jest na tyle cudowny, że w końcu dowozi mnie całą i zdrową.
MotoSapiens polecam każdemu! To jest absolutny, konieczny przystanek każdego motocyklisty. Nie mówiąc już o pokojach z firankami, pościelą i poduszkami w motocykle, ludzie których tam spotykamy są wspaniali. Wieczór spędzamy z Australijczykami, Bułgarami, bardzo miłym Anglikiem i chłopakiem z Niemiec. Mamy też szczęście bo akurat gości na kempingu Doug Wothke. Rozmawiamy, robimy obowiązkowe zdjęcia i następnego dnia życzymy szczęśliwej podróży. Dużo osób trafia do tego miejsca z portalu Horizons Unlimited, właściwie chyba większość.
